Ece'nin Günlüğünden 'ÖĞLENE VARIRKEN'
Uyandığımı hatırlıyorum
Yalnız bir sonbahar sabahı Ankara’da Kirli bir kış gecesi Eskişehir’de Muğla’nın beyaz boyalı çatısız bir evinde Uyandığımı hatırlıyorum ayinmiş gibi yatağımın yanında bir bardak su güneşin doğduğu küçük, camlı bir pencere ancak fark edebildim bir bulutu bulut ki yarıldıkça inatla topraktan gökyüzüne siyah kedilerin doluştuğu bir Salı sabahını Evet! ben bunu bir sevişme anına benzetiyordum ve sokağın sonundaki ermeni bakkalı karısını, çocuklarını, kapının önünde duran çöp tenekesini kendime bakkalın her gün nefes aldığını ve bir şeyler sattığını… böylece yaşıyordum bunu huzurlu günlerin ikiye bölünerek adlandığı bir öğlensonunu |
gönlünce..