Ölü çiçekleryine aynı yolda yürüyorum arkamda bir yığın sonbahar ayaklarımızın altında hışırtılı çınar yaprakları bütün selâmların içimi acıtmakla meşgul adım atıp atmamakla oyalanıyorum gelmeyeceğini bile bile geri geri yürüyerek önce parkı sonra köprüyü geçiyorum oğlu soruyor akan çaya: -baba burası deniz mi? çocuklarım iyi tanıyor burası çay taşlardan atlayarak geçeriz bazen karşıya,bahçe yoluna burası aynı zamanda bir yol iki yakayı birleştiren yapay çiçekler de ekilerek mi biter rüyalarımda bolca açar ellerimle mi yapar sererim yol boyunca bugün yine rüyamda vişne ağacının üstünde kurutulmuş ölü çiçekler vardı mor, bahçemizin girişinde açan bir de hiç görmediğim çiçek demet demet bir noktacık kırmızı çiçek var ucunda kısa yeşil dalının geçtim bir ahırın içinden bir adam vardı ilerde, yüzünü görmediğim o muydu beklediğim gönlü şiir dizelerinde gerçek çiçekleri açan bir kapıdan girip diğerinden çıkarken güneşin aydınlattığı yüzü göremedim uyandım canlıydı avcumda ölü çiçekler 13. 2. 2013 / Nazik Gülünay |
bir adam vardı ilerde, yüzünü görmediğim
o muydu beklediğim gönlü şiir
dizelerinde gerçek çiçekleri açan
bir kapıdan girip diğerinden çıkarken
güneşin aydınlattığı yüzü
göremedim
uyandım
canlıydı avcumda
ölü çiçekler
çok çok etkili ve güzeldi eser...akıcı bir anlatımdı kalbe dokunan ...tebriklerimle sevgiler....