sana bu şiiri gözlerimin antarktikasından yazıyorum_

sana bu şiiri imlâsız bir ruhla yazıyorum
tanrının yeryüzünde unuttuğu teferruatsız bir dille
bir aborjinin gözyaşlarından yahudi kaldırımlara kadar
kâbuslarıma uzanan bir çocuğun bakışlarından yazıyorum

antik bir daktilo tuşundan hatırlıyorum sesini
sesin bir savaş çağrısı melankolik
sesin dudaklarından bırakılan bir atom bombası ellerime
ya da yeni dünya düzeninde kaçacağım karmaşa
geceyle lades tuştan beynime
hâlâ aklımdasın demek için yazıyorum belki de
hayatta senin olduğun tarafın bende kalması için

sana bu şiiri afrika üzerinden yazıyorum
köhne bir kabilenin ten rengindeki çocuğunu
bilinmeyen bir dille getirip bırakıyorum kollarına
çekip gidiyorum ne yaparsan yap benimle deyip

omurgasız bir geceyi tutuyorum belinden
gözlerinin antarktikasından
anlamsız bir sılalon geçiyor balerin
buz pateni giydirilmiş yüzünü
üzerimde gezdirmem gibi defalarca
yarayı bal mumundan heykel yaptık bedenimize
seyrediyoruz geçerken cenazemiz

sana bu şiiri zamansız bir yerden yazıyorum
bu yüzden göz kapaklarımı açıp kapatırken
bir saliselik bir karartıyla hesaplıyorum uzun mevzili adını
gözlerime siyah şerit çektim senden bir parça koparıp
kendimle körebe oynuyorum bu kör şehirde

ellerime mürekkep bulaşmadan
titrek bir çizgiydin aşkın abecesinde
damarlarımda mürekkep kokulu aşkın
omzumda sallanan bordo kaşkolle yasa dışı ilişkisiydin
rüzgarla darmadağın bir ülke oldu gözlerim
ellerim mürekkebe bulaşmadan
kuralsız bir kağıt kıvrımıydın
ilkokulda bir çocuk dirseğine yaslanmış
atacımda kalbimin şehvetli izlerine dokunan bir öğretmen
çantamda bıraktığım çığlıklarımı kemiriyor hâlâ balyaj kokusu
ve yüzümün eksik peyzajını bıraktığım ay
oksijenin en anlamlı yerindeyken
cıva çekiyorum ciğerlerime
her zerresinde bulaştığın
O yaptığım sigara dumanıyla yazıyorum seni
tekrar tekrar yazılan bir mektubun
tümcelerine başlarken üsten atlan ve yanlardan
özenle bıraktığım boşluklarında kavrulan bir çocuk telaşıyla
atacağım tarihi bilmeden parmaklarıma
nasıl başlayacağımı sorarken yazıyorum

sana bu şiiri şirin bir kurdeleyle süslenmiş hediye paketi
biçiminde göndereceğim
önce sevineceksin kayıplara karışacak gözlerin
heyecanla dokunurken kurdeleye
ağlayacaksın belki de
o an odana asit yağmurları yağacak
yatağına uzanırken yatağım olacaksın sen
kıvrımlarında ısıtacağım organelsiz hücrelerimi
bir yerimde omzunun siyah beyaz bir fotoğrafı kalacak
çünkü bütün hücrelerimin tek organeli sensin
buna kızacak birileri ama
sana bu şiiri bu dünyadan yazmıyorum

bir kadillak geçiyor gözlerin özenle dikenli yerlerimden
son hızla alelacele bir kırmızıydın
kolumu yandaki koltuğa uzatırken yazıyorum bu şiiri sana
o yüzden bu şiirin sonunu bekleme istersen
kendi cinayetimi kendim yapacağım bu kez
kendi elerlimden şarampolüne yuvarlanacağım
o yüzden bu şiirin sonunu hiç bekleme istersen

eğer bekleyeceksen
biliyorum ki taş senden sabırsız
sana bu şiiri senin ellerinden tekrar sana
yazacağım
blöf yapıyorum zannedeceksin
elimdeki dört as hepsi kupa!
rest çekeceğim zannedeceksin ki
bu şiiri bu dünyadan yazmıyorum sana

ama sana bu şiirin tetiğini çekerken
yazacağım uzun mevzili adının baş harfleriyle
kapıdan içeri girerken
beni bu halde göreceksin ve
birbirimize bakakaldığımız anda
bu şiir hâlâ bitmemiş olacak!

sana
bu
ş
i
i
r
i
...

Utku KAYGUSUZ