Vazgeçerken hayattanÖlü çocuklar doğuruyorum her gün, cılız. Sarhoş olmuş geceler, gündüzler yaşıyorum hep, bitkin. Ve şah damarı kesik, kuşlar görüyorum dallarda, kendinden vazgeçmiş! Ağlıyorum... Beklerken durakta, içi ceset dolu otobüsler geçiyor yanımdan, her an hissiz. Birden, bir şarkı mırıldanıyor dilim, nakarat misali sanki, küfrediyor zamana, sessiz. Ve kurşuna dizilmiş çocuklar gibi, katilim oluyor düşünceler, barut kokusu gibi, nedensiz! Susuyorum... 29.12.2012 İstanbul Adnan Bilgiç |