TAŞTI ŞİİR KABINDA ŞAİR
saçlarından tenlerine yuvarlanan
aşkın çırpınışıydı titrediler tökezledi uykuları sallandı şehir taştı şiir kabında şiir kirli bir sabahı alırlarken koyunlarına ifadesizsin dediler sorguladılar duygularını aç güvercin konaklamış düşlerinde kaç kanat gezinmiş gök/yüzünde söylemediler aşkı gerip patika yollara canhıraş seni götürdüler bulutların gölgeliğinde sarıyorken ıslak kefenlerini saklambaç oynayan iki duygu ebeledi satır sonlarına konan noktayı en çok seni sevdim diyordu kendimi yasakladığım tövbelerdi yokluğun ellerimde bir kaç gün kırıntısı ellerimdeki can solarken en çok ne öldü salkım saçak dudaklarım da mendil feryadı ipleri kopmuş kuklaların yol ararken bacakları inmeleriyle haykırdı aşkıma yataklık edenlerin adı bir fihriste yazıldı suçluydum kalbime şiir gömdüler yolsuzdu ayaklar yol sorarken kerpiçten evlere kırgın bir gül yaprağındaki çillendi tenim tenim dökülürken üstüne kırmızıyı döktük beyaz güle birkaç yüz kırığı rüyalarıma tebelleş olan bir vurgun sonrası unuttum adını fikrim kayıp aklım firari kapatıyorum ağzımı sus diyorum haykırma duyacak karanlığı unuttum gündüzlerim karışık adını fısıldıyor kulağıma yarı uykulu, yarı uyanık sabah ezanları kim diyorum yoklamalarda yok yazılıyor aklım ismimin önüne hep geç kaldı sana koşan yüreğimi hep sana birkaç durak kala indiriyorlar artık kanamalı bir yarasın bende öl diyorlar sen kaybında bırakıyorlar sokak ortasına seni ölüyor rüyalarım içimin uçurumlarında süzülüyorum anladım zihnimin bir yerinde kaçak var hep sana yakın yerlere park ediyor düşlerim sildim sensiz yazılan yazgıları tutku soframda soğurken aşkın demli çayı aşk dedi aslında aşk ya/ka/landı Sessiz satırlarıma ses olup şiirime kanat takan Fundacığıma binlerce teşekkürler |
blue_white tarafından 12/8/2012 4:19:46 PM zamanında düzenlenmiştir.