ayak seslerinde yıkılır şehir
bir çocuk yaşlanır anasının göğsünde
iki yakası bir araya gelmedi kitapların
bak bu akşamda ayak izlerimiz kaldı
denizin üstünde
dudaklarımdaki tuz dünden kalma
uzak bir gecenin koynundaki ter iziydi
titrek yüreğin tökezlemesin satırlarda
gelin ederken toprağın koynuna sevgiyi
bir nebzede hüzün kat sesine
doyasıya öp ölümü kızıl dudaklarınla

hangi kelimeyi söylesem aşkı çağrıyorsun
hangi geceye dokunsam
saniyeler çakılıp kalıyor dilime
öksüzlüğüm boy veriyor dilinde
bir vapur çığlığında kayboluyor cümlelerim
bir şehir çürüyor

kaçak bir üşümüşlük var koynumda
saçlarımda kör ebe oynayan bir yanlızlık
bir vapur çığlığında suçluyorsun beni
martının kanadında inciniyor yaşam
ve sen gitme diyorsun
karanlığıma düşüyorsun
unutmuşluklarına tövbe ederek

ay tenimin sürtüğü bu akşam
birkaç kelime sonra seni doğruyor düşlerim
ve bir kadın topuğundan indiriyor umutlarımı
birkaç hıçkırık kördüğüm boğazımda
kurak bir gecenin ardında
hangi kitabın arasında gül bulsam
seni hatırlatıyor bana
ne zaman tutsan ellerimden
cehemnemler tutuşuyor
güneş yine üşümüş sırtımda
ellerimde bir şehirdir kavrulan

ve sen
sana giden yollardan gelmeyim diye
her adımımda dönüp siliyorsun

sokaklarda kalmış ağlamaklı gözlerim
köprü altlarında yatıyor hatıralarım

kaç dudaktan pas tutar gülüşlerin
düş sarkıtırdı balkonlar
aynı gergefte gerildik nakışlara
yüzümüz düşerdi ay koynunda saklı kadının sinesine
toprak bir yolda tozlandı düşlerim

güneşe dönerken ayçiçeği
sen
şiirlerimin son satırından düşüyorsun
ben kendi kanımda boğluyorum
silkele şiir kitaplarını
dökülsün aşk içinden
toprak senin kokun olsun
dökül çiçeklerin üstüne
birkaç kelimeyi soy benim için
kimseler görmesin
seviş doyasıya karanlıkla
at kuyruğu yap saçlarında sabahı
sana uzak bir şehir kalıntısında
vurulsun aşk
sırtından
bir kez daha doğursun seni şehir
aklımın kırıntısında