Asırlardır paslı bir silaha doldurulmuş saçma, benden uzak dur
uzak dur ve aslında durma doğrul

çöz dedin ellerini ve benim hangi ayete uyduğumu en çok

tutsaklığımı ve taktığım kulpları plastik aşklar sokağına bul

atlarını savaşa hazırlayan
ve ayaklarını eriyen taştan kaldırırken kendi terkisinden düşen kadınlarımı çöz
kalbini kavla kemiklerini bük dövmelerini kuşan öyle gel

ama benden uzak dur
uzak dur ve aslında durmadan durul

ağır adımlarla götürülür giyotine boynun
ve evet içini çeken ağlamaklı her çocuk
karanlığın son anında uyur

çünkü Allah gecenin herhangi bir sığınma anında teskin edileceğini buyurur
çünkü en güzel yöneliş kaab duvarından çok içine düştüğün zifiri uçurumdan soyunur
çünkü anneler vatana feda eder oğlunu kızını avunur
çünkü diye başlayan her cümle kendinden sorumludur

dün gece ölümü çok düşündüm sevgili
ölümün gelmeye yeltendiği boşluk anını
ve ona gidemeyiş azabını insanın

fünye kaplı bir yelekle boğazın soğuk sularına atlayışını
terörist karısı olduğundan tecavüze uğramış bir kadının
ve Pippa Pacca’ nın beyaz elbisesini
ve diken üstünde yaşayan gözlerini ürekten seven Alma’nın Mişa için ağlayışını
ve ilm üzere halini rüzgârdan yana açıkladığım seni

seni çünkü toplamısın darmadağın hafızaların en müstesna seslere sarılışının
çünkü sesime tüneyen kuşları bir bir çözüyor buzdan ellerim

çünkü seccadesinde su içtiğim
yoldaşım

ben de olsam senin yerinde beni sevmezdim
sevmezdim ki tahtına kırgın bir yıldız çıkmasın yörüngesinden
kimse sevemesin kızıl rayihasını bir kez daha
keskin köşeleriyle onurun önüne dikilen hallac ı Mansur’u

ve ateşi avuçlarında gezdiren kusursuz renksizliğine vardığımızı