vakit yine karanlık mahkeme sokağında
sessizce demini alıyor gece
darbuka sesleri geliyor arka taraftan
ah, ah. tam. ‘tam on iki elli’
çingene çocukları.
gözleri bal sürmeli, bembeyaz tenli
avuçlarında patladı, az önce şişe kırıkları

küskün gece lambaları, neonlar suskun
eksilen her vakitte,
kırağı, seslerine asılı kaldı.
tutuşturdular eski köşkü,
sol yanımda gece yanığı.

siyah gecelikli güvercinler
şehirde kanat seyrinde
tüylerine yapıştı
un ufak enkaz kalıntıları
yok oluşa tanık oluyorlar
tek tek ölürken çocuklar.

baca dumanına saklanmış
çürümüş sisli bakışlar, dalgın, tasalı
bu evin pembe balkonunda
gülüşüyor hâlâ
kırmızı çamurdan saksı
tüm ağaçlar ağlarken
içinde yapayalnız
kök salıyor sarmaşık acı acı

fikrimi işgal etti sisler
yok. hayır. küller
çok oldu oysa
takalı sabah ezanını parmağına
öksüz yüzüm altında yüzüklü elim

tabanlarımı çekiyor terkedilmiş bulutlar
sus! desem… boğulup ölecek nefesim
yağmur. ıslak asfaltta.
batıyor, acıyor gözlerim

sırtımdan başladı yağmaya kar
bu gün
dik durmak ağır geliyordu üşüyen
yanlarıma
gök mü devrik… yer mi delik…
apansız düştü gözlerime tepeler
koyunda suç gibi saklanmış karar
suçlu belki hükümlü güvercinler

artık çığlığa dönüşmeli
hiçbir şeye yetmiyor sözler

vurun…!
tüm sarmaşıkların boynumu vurun …!
devirin tüm camları, pencereleri
sarsın can kırıkları içeri mahalleyi
ne olur göz zevkinizi,
bu acı kokuyla doyurun.

çıplak ağaç dalları bir ilmek atacak
tabure olacak dökülmüş yaprakları
şimdi cezam kesildi, boynum eğik
şişe kırıkları boyadı evin duvarlarını
her biri ayrı parlıyor
mahkeme sokağında gece yarısı

Blackless