SUomuzlarına dek selin göbeğinde insanlar su bilincine varamamış su olduğunun bentte kirli çamaşırlar atladım kendimden aşağı baktım bana kurulmuş köprü indikçe aşağılarda elin çürümüşlüğüm, yozluğum saldım yitirsin evrenin açık ışığı bir bebek açtı gözlerini boyu yetişkin nerde özgürce koşacağı atlar ormanda eski çağ yangını her kıvılcıma koştum bir umut dağ devrildi ev yıkılldı ışık ta yol da şaşırdı yönünü o gücü kendimde bulabilsem suyun yüzüne yazsam dokunulmazdır konuşamadım Nazik Gülünay |
Arınacak inşallah hem duygular
Sesini kesmesin esen tufanlar hoşça kal canım