Hiçlerden hiç bir şiirburnumu çeke çeke ağlıyorum mendil uzatıyor biri omuzlarımı kaldırıyorum görmüyor musunuz hiçlik dökülen omuzlarımdan bütün saatler gözyaşına kurulmuş aklım didik didik atılıyor hiçlerle bir makina üstünde elim gözlerim küçücük bir delikte hiç olmuş zaman bir kedi ellerimi tırmalıyor bütün kumaşların üstüne oturuyor kalbimde kuruyor tahtını seviyorum seni derken hiç oluyor sözlerim ben de seni hiç kadar seviyorum hiçlerden bir ırmak dolaşıyor kanımda gölgem hiç oturduğum yer, üstümde koca koca duvarlar hiç kadar ağlıyorum gözlerimde sinekler dolaşıyor bir ölünün bakışları değil oysa bakışlarım hiçlerden çocuklar doğuruyorum hiç diyor sürmeli gözleri burunlarını çekerken, ayakkabılarının bağlarını çözerken ellerime uzanıyor minik elleri ben tökezliyorum, onlar tökezliyor önüme hiçler geriliyor! hiçler b/iniyor sırtıma dik tutuyorum belimi başım dik suretimde resme, şiire doluyor hiçler bir sürü hiçler birikiyor dolabımda hiç hiç bakıyorlar yüzüme hiç gülmedin kız diyor arkadaşlarım hiçin biri tokat atıyor yıldızlar dönüyor başımın üstünde hiç/çe ağlıyorum odamın ortasına atlıyor hiç olan ayakları üstümde geziniyor dilim anlamıyor hiçliği sinmiyor duvarın dibine kaldırıyor yerlerde sürünen ellerini! 24. 10. 2012 / Nazik Gülünay |