ekmek veriyoruz dediler
bahtsız bedevi gibi kaldık önceleri
sonra hep giden trenlerin raylarına el sürdük
yaralıydık
bir serçenin kendi yarasını sarma güdüsüyle
ayağımıza batan kederleri çıkartıp
yol aldık



çiçeklerimiz kurumuştu balkonlarımızda
sahte yüzleriyle insanlardan geçip
yuvarlandık saatlerce merdivenlerden
üzerimize basmamak için titrerken Azrail



sancılarımızı dağıtan imamalerimiz varken
hep erkendi dualarımız
inancımızı çalmıştı çok önceden dünya
biz kendini arayan bahtsızlardık
oysa kimseye kıymamıştı ellerimiz
ve incitmemişti nefeslerimiz camları



yürüdük
ne kadar da güzeldi çayırlarda yağmur ütopyalı kar
simsiyah gecelerin barut misali patlamaya yakın mitralyözleriydik çöller de
devrilip, ağırdan bir istikamet alınca dünya
hep biz oluyorduk seçeneksiz;
ölmeden, ölümü tadar gibi yaşamaktan bıkmayan ruhlarımız



öykülerimizin yüksek sesli şehvetlerinde
ispiyonlu hareler şeddelerini sıkıyordu vefaya
güvenimizi bile çalıverirken gece
en çok da, en çok istediğimiz de birbirimizi
ne kadar da asılsız
ve ne kadar da nursuz çalıyorduk sesleri ötelerden



acı çekmeden
oymadan tırnaklarımızla zavallı
yıkılacak duvarları
inciniyorduk
kendi faylarımızda suni zelzeleler de
sığınıyorduk tarihten yine eskilere



oysa biliyorduk
suçsuz
kuralsız
saf
ve kimliği belirlenmemiş kahramanlarıydık atinin