gözlerimi doldurdun şimdi bak!
çaktırmadan ağlattın be beni.
erdin mi yoksa ciğerimden geçene;
nerden çıktı da cevvallendin şimdi;
durduk yerde,
nerden geldik
şu “Tahir Efendi” hikayesine?
onda, bunda, şunda,
ötekinde, berikinde,
onu çok iyi anladım da;
sendede mi gerildi bam telleri?
bu çılgınlık,
bu kızgın eda, bu haller de ne;
bu serpilen kabak çiçeği,
bari söyletme beni!
ben sevmem kabak çiçeğini!
dilinde mahrem bir telaş;
geviş geviş ağzında yüreğim.
al sana öküz yüküyle şeker;
sür keyfini az sus bebeğim!
gör ki sızlayan kalbimi,
harmanda dövene çekmişim.
sapı samanı yele vermiş,
büyüdükçe hiçliğe gelmişim.
sen niye küçüldün ki biriciğim?
a benim dil-i pir-u pak güzelim
kumbarana gülücükler bırakıvereyim…
ne ki bu al yansın, ver yansın?
bu kıpkızıl şehvet,
dilinde ıslanıp duran,
olur ya belki bir gün
sana da olur kısmet,
a benim bakir kayalıklarda
çiçek yetiştirenim;
sen iste yeter ki,
doğramak için safsatana,
benim gibi acuru sana da dileyeyim…
artık sadede gelelim;
aman diyeyim sen de kalsın;
o sömürgeci şehvetin!
bilenler beni çok iyi bilir;
yasak masak dinlemem bazen,
suyun yokuş yukarı akışınca,
seni de dişlerdim ben amma;
gönlüm sadık, şanım sadık benim;
ikrarım var son tapınağıma…
Hidayet DAL/Zilli Kumpanyaya Nazireler