soyadın gibi demir aldın be kız
hem de en erken zamanımızda
nasıl görebiliyorum hala seni
bunca yılın aymazlığından sonra
oysa elimdeydi o sonuncu tahta
yüzüne son kez baktığımda...

böyle dökme diyorum
böyle gözyaşlarını boynuma
anla beni
zehirlemişim senden gayrı hasretleri
bırakmışım ıssız yol kenarlarında
üzülme artık uyuyamıyorum diye
uyuyamıyorum işte
kendi içimde döne döne
sessiz ve kimsesiz
bu zaman boğmacasında
kelamı kilitlemek istiyorum ciğerime...

soyut benim bu hapisliğim
gitti bitti sanki olan sevgilerim
belki hiçbirine gelmemişim
belki bu yüzden
yaşama uğraşımı zehirlemişim...

anlatmıştım biliyorsun
kurudu çatalında uyuduğum akça kiraz
süpürge sapı
hala ehlileştiremedi beni
bilmem
bundan aykırıyım belki
bu yüzden uyumsuz ve huysuz...

sen gittin gideli
gülüp el şaklatan şarlatanlığın
göz bebeklerinde ritim tutuyor yakamozlar
ve hala ölesiye bıkıyorum eskisi gibi
bulanık suya eğilmekten
sahnelenmiş popilist oyunlardan
onların sakar rollerinden
figüran elbiselerinden...

hülya
seni özlemekten çıktığım yolda
çok kötü küfrediyorum
sana son kez sarıldığım
o istasyonun yanıp sönen vitraylarına...

şimdi bir tartının garip ritminde
kırılmış gibi ayaklarım
sanki notere götürüp
nüfusuma aldırdım yalnızlığımı...

neyse boş ver bunları
sen dökme gözyaşlarını
saplama bağrıma
çeyrek asırlık hasretliğim
tek göz ağrım
anla beni artık
gidesim yok yatağıma...

hidayet dal