Doğmamış günlerin efkârını
Atamam içimden
Solmuş ruhun ıstırabı
Kör kurşunun ucunda bekler


Vakit suskun tenha gülüşlerle
Adım başı silinen suretlerin
Anlamını yitiren kimsesiz yolculuklarına
Vedasız serzenişlerle
Köşe başında buluşmalarına gebedir
Silinmeyen geçmişin izlerinde


Sobelenmiş çaresiz el uzatılan sabahlar
Ve yine boşlukta geceye varan yalnızlıklar


Feleğin çemberine takılı kalmış yaşam
Gecenin feryadı doğar yeni günlere
Ağlayan bir çift göz değil
Susmak bilmeyen yürek çığlığı


Kaçtıkça ardı sıra gelir özlemin sızısı
İnsan sevdikçe döner duru kara yazısı


Giderken ne çok parça götürür
Yârin yaman sevdası


Darbe yemiş sol yanım
Kazılmış mezar
Siyah bir kefen bekliyor bu sevdayı
Ölüm yanı başında


Şimdi kör kuyuya atıyorum
Seni ve adın geçen her dakikayı
Birikmiş öfkemi, nefretle beslerken
Yakıyorum sana ait ne varsa içimde


Azad ediyorum
Söküyorum sevgini yüreğimden
Son kez yazıyorum


Yolun sonu geldi işte
Bitti
Sana dair her şey tek kelimede


s.ç