Ben, tıpkı çizildiği gibi yaşadığım,
yaşam tuvalimdeki yalnızlığımdan
azat edildim de geldim,
bir kölenin
efendisine duyduğu aşkı
sırtımda taşıyarak
iki büklüm
ve mil çekilmiş gözlerim yerine
el yordamıyla…

Ve, iyi niyetini istismar etmeden
haykırmak için şarkılarımı…
Her şarkıyla serenad yapmaya geldim…
Her mısra bir perde,
her sözcük beş oktavlık gam…
Her nota bir yakarış,
kavuşmaya dair…

Bahçendeki çiçekler,
her haykırışımda,
belki perdelerini açarsın da
bakarsın diye beklediler.
Açsaydın,
onlar da açacaktılar rengarenk.
Kenardaki bir aralıktan,
kendini göstermeden bakmışsındır belki,
ama açmadın.

Tüm çiçekler bıraktılar dallarını,
teker teker gelerek
dudaklarımdan öptüler.
Seni koklar gibi kokladım her birini,
attım balkonundan.
Görür de alırsın belki,
bıraktığım izlerde
öpmek için dudaklarımı