Bir İntihar Güncesi - llŞiirin hikayesini görmek için tıklayın Yakışanlar;
Üzerimize olmuyor!...
Büyük gelmiş bir hüzün nasıl da oturmuş yüzüme,
Hüznün gölgesi vurmuş gözlerime Hangi hüzün tam oturur ki yüreğe? Üzerimize bol gelen hüzünleri taşıyarak yaşıyoruz. Titremelerim içime, Üşümelerim gizli Yanmalarım aşikar, Kül rengiyim. Bir yanım gömülmekten korkarken, Diğer yanım toprağı istiyor. Ben arada kaldım Ruhum ve bedenimle Kendime yetemiyorum. Dudaklarım mühürlendiğinde sana ölmeyi kabul etmiş olurum Sessizce ayrıldığım yanından, Sessizce gömülmeye razıyım. Kıyamet dumanları çıkmasın ne var? Yüreğimin yalnızlığında yanan bedenim bana yeter! Hiç susmamacasına sayıklıyorum adını, Son an’a kadar, Adın dilimden sessizce düşerken, Sessizce gömülüyorum. Etrafımda unutulmuş matemlerin yas tutan sessizliği var, Dudaklarım adından kalan son sıcaklıkla, Adını anma derdinde. Bedenim bir yaprak kadar hafif, Sürükleniyor. Bir çukur mu? Bir uçurum Nice ayakların ezip geçtiği toprak Artık benim evim. “Aşk” desek şimdi, Ne manasız olur “ölüm” karşısında. Toprak soluk, Elbiselerimin solgunluğu kadar, Ya da gözlerim solgun görüyor Beyaza mı alıştım? Ne çabuk! Hatıralar solgun, Son solgunluk bu! Solgunluklar da hatıra bana Solduğum, sürüklendiğim yerden. Dizelerimin gölgesinde yatmak istemiştim ben, Dizlerinin dibinde. Takatsiz cümlelerim eşlik edecekti bu soğukluğuma. Daha bir cansız olacaktık ben ve cümlelerim. Daha çok can yakacaktık! Bir martı uçuyor, Masmavi denizin üzerinde, Son soluğu gibi gökyüzüne İlk yükselişi, son kayboluşu Gözlerimden. Asi bir deniz hırçınca dokunuyor ayaklarıma, Son kez hissediyorum denizi ve soğuğu Hava sıcak oysa, hala yanıyorum Kül renginde soluyorum. Kız kulesinden başlayıp adımlarımı sayıyorum, Saydığım her adımı siliyorum aranızdan. Adımlarımı da alıp gidiyorum Solgun ayaklarımı da. Duvarlarına inancımı işlediğim o ahşap eski evi de yıkıyorum içimden, Bastığım ve unuttuğum ayak izlerim siliniyor dünyadan. Bir tek benim yıldızım kayıyor bugün Biz ölüyoruz. İçimdeki senle birlikte, Son kez ellerim uzanıyor içimdeki sana Dokunmak istiyorum son bir nefesle, Yabancı yüreklerin bakışları arasında, Yabancı gri gölgeler üzerimize eğilmişken, Dokunamıyorum sana. Sen biz’i çoktan öldürmüşsün, Biz sadece gömülecek yer bulamamışız. Çünkü; mezarlıktan sen de benim kadar korkuyorsun. Gömülelim Uzun ve siyah karanlığın içine saklanalım. Bu ölüm kurtarır ancak beni senden Ben olamadığım her şeyden, Ben olamadıkça uzaklaştığım kendimden Kendimi öldürdüğüm senden. Son bir çığlık İnce, tiz Ayak izleri, Sahil kenarı Hadi kaldırın cenazemizi O banktan, Musalla taşımız o bizim. Deniz yıkasın bedenimizi Savurun küllerimi, Ama yalnız benim küllerimi (!) Deniz’e !... Altı Ağustos İki Bin On İki 20 00 Nevin Akbulut |
Dudaklarım adından kalan son sıcaklıkla,
Adını anma derdinde.
Bedenim bir yaprak kadar hafif,
Sürükleniyor.
Bir çukur mu?
Bir uçurum
Nice ayakların ezip geçtiği toprak
Artık benim evim.
“Aşk” desek şimdi,
Ne manasız olur “ölüm” karşısında.
begenıyle okudum hüzün dalgalarını yüreğinize saglık
selam ve saygılar