sesler duyuyorum
yalnızlığın ötesinden..
ne bir kaldırımda ne bir sahilde
ben bir insan yığınının ortasında
yalnızlığın ötesindeyim.

adım adım yaklaştığını hissediyorum
yalnızlığın
ekin tarlalarındaki bir rüzgarın özgürlüğünde
bir yangın gibi yükselişini görüyorum acıların
ben koştukça uzaklaşıyor mutluluklar
yıkılmış bir şehir gibiyim
nerde talih, nerde o çiçekli bahar?
içimde sanki benden uzakta bir ben var
nerde o saatler, nerde o beni götüren rüzgar?
haberim yok biten günden geçen mevsimden
akrabayım zamanla bin kuşak öncesinden
içimde kesik, acı bir yağmur gibidir
anlamsız bakışlar, sahte yüzler, yalan sevgiler
samimiyetsiz sözler...
ben ne bir kaldırım, ne bir sahil, ne de bir nehirdeyim
ben uzakların uzağında
ben bir insan yığınının ortasında
yalnızlığın ötesindeyim.

Hakan Zengin