....
sığmıyordu ceplerime ellerim
göğüs kafesime yüreğim
almıyordu beni sokaklar
upuzun caddelere tutunurken ben..
sense ürkek bir bulut tanesiydin
gökyüzünde çatlayan
kapkara boşluğunda yüreğimin..


ben seni öyle sevdim, öyle sevdim ki
sevdikçe acımasızca uzaklaştırdı seni
kocaman soğuk bir rüzgar
buz tuttu çiçekler, yollar, ağaçlar
ben en çok sana yanarken üşüdüm..
yetmedi yüreğimden püsküren lavlara
iki koca yanardağ ağzı gözlerim
kirpiklerimde kurudu bütün denizler
parmak uçlarımdan taştı hüznüm, kederim
aşkla uyanmayı beklerken her sabah
en sevdiğim ağacın dalında asıldı ümitlerim
çığlık çığlığa kırıldı hayallerim
en küçük parçasına kadar
ve yıkılıp gitti birer birer
bütün pembe panjurlu pencerelerim
şimdi rüyasız ve papatyasız kaldı ellerim
yalnızlığın tarlasında...

bu yüzden işte bu yüzden
ben en çok sana yanarken üşüdüm
ve en çok ta
gitgide buzlaşan kalemime ağlıyorum
kahır kokan odamda
şiirsiz,
rüyasız
ıssız...
...
Hakan Zengin
...