Hani diyordun ya hep;
"Her terk ediliş yeni bir başlangıçtır."
Ne kadar oldu bilmiyorum
Belki aylar, belki de yıllar...
Takılı kalmış bir akrep ve yelkovan şimdi
Uzayıp giden zaman.
Gitgide daralan soğuk duvarlar var
Karanlık gecenin ıssızlığında
Batan güneşin kızıllığı penceremde
Gözlerimde bitmeyen yaşlar...
Dilimin ucunda aynı şarkı;
"Bir ben kaldım, bir ben kaldım,
tenhasında gecenin, avutulmamış ben"

Hani diyordun ya; "En fazla üç gün ağlarım"
Sahi kaç gün ağladın, yada ağladın mı hiç?
Bir tek damla düştü mü yanağından?
Derin bir nefes alıp, yutkunamadığın oldu mu?
Bırakıp kendini delicesine,
Çığlık çığlığa haykırdın mı avazın çıktığı kadar?
"O’nu seviyorum!,
O’nu seviyorum!
Lanet olsun, O’nu seviyorum."

Oysa ki veda bile kocaman bir zahmetti senin için
Telaşsız, zahmetsiz, öylece çekip gittin...
Uçsuz bucaksız bir çölün ortasındayım şimdi, suskun ve küskün
Öylesine kahırlı, öylesine yorgun ve üzgün
Mataramın dibinde kalan kum taneleri gibi anılar
Sensiz kaldıkça onları içiyorum
ve daha da susuyorum...
Bir dudak bu kadar mı küsebilir?
ve bir yüz bu kadar mı asılabilir?

Demiştin ya hani;
"Bir gün bensiz kalırsan sakın üzülme."
Şimdi anlıyorum;
Sen benim kelebeğim,
Sen benim fakirliğim, sen benim uzağım,
Sen benim umutsuz çırpınışım,
Sen benim kimsesizliğim,
Sen benim mağlup savaşım,
Sen benim çaresizliğim,
Sen benim.. sadece sensizliğimsin.

Hakan Zengin