anlıyorum..
hissediyorum bakışlarından..
sonum geldi...
diyordum ya hani “sonum olacaksın”
korkmuyorum
çünkü ben hep
asıl senin benim sonum olmamandan korktum
şimdi söylenecek söz bulmalı asıl
o kumsala,
gözlerine bakınca yanan gözlerime
kalbimi parmak uçlarımda tutan ellerime
yürüdüğümüz o yollara ne demeli
ne söylemeli yüreğime..
ne kadar anlamsız değil mi?
bir misafir gibi kalkıp gitmeli oysa
sahiplenilmemeli hiç bir şeyi
bırakıp gitmeli ardına bakmadan
değil mi ki anılar bile emanet bu dünyada
nedir ki gerçek olan?
gözyaşı, keder ve yalnızlık...
bunlar kalıyor insanın elinde
acı bir vapur kornası
bir kuşun yaralı kanadında
alabildiğine gözyaşı, alabildiğine hüzün...
bir insanın yüzü
bu kadar mı unutabilir gülmeyi
ve bir insanın kalbi
bu kadar mı büyütebilir
ve bu kadar mı saklayabilir bütün hüzünleri
ve aşkı..

anlıyorum
sonum geldi..
yarım cevaplar, çabuk vazgeçişler
hele “özledim!” diye haykırdığımda
kahır yüklü bir duvar yankısı kulaklarımda.
isterdim ki sonsuza dek gözlerinde kalabilmek
sonunda bu olsa gerek bir "HİÇ" olabilmek.

artık biliyorum..
yürekten sevmek koşulsuz kabullenmekmiş
adını bile bilmediğin şehirlere bilet almayı
kendine ait olmayan bir masalda figüran olmayı
yazılmamış şiirlerin mısralarında
isimsiz bir şair gibi kaybolmayı
bir sonbahar rüzgarında
yahut savrulup giden sarı bir yaprağın yüreğinde
sararıp solmayı..
ve sevgi dolu bir yüreğin en ücra köşesinde
yapayalnız ölmeyi..

hakan zengin