ölsem
hayatı gergef gibi işlemeyi bırakıp kopararak ipliğini
ince ellerde kırılan kalem niyazıyla
geçer mi zamanın zehri
rüzgâr rüzgâr
kalbimden


çimenleri hatıralardan azat kıldığım
gözlerimdeki dumanları sildiğim yerden kucak açsam
hafızamın silinişine
geçmiş ve geleceğin eşitlenişine
birlik ve hiçliğe
öylece
düşer mi atlar yelelerinden
dizginlerinde yangın


içsem yeşili mavi
tuzak kılınmışken masallara
katrandan da kara
sarmalansam
kefene bilenerek
soğuk
rüyaların tabirsizliğinden geçip
donuk
gardiyanların üstünden sekerek
düşsem suya
gölgesiz
çarmıh sırtıma
yitik dillerin söylenmezliğinde
erisem
bulurlar mı beni
tabut dahi unuttuğunda suretimi


yıldızların ardı sıra kaydığım geceler
dile gelemeyendi


ki kalp bunca sessizlikte
en çok tekleyendi


serçeler ve türkülere
sonsuz titreyişler
siyah tüllerin koynuna teslimiyet
gözlerimde ay yanığı
toprağın güle hasreti ile
beyaz bir nota
nihavent makamında