biraz önce yaşadım bu olayı ve aynen aktardım.
engelli çocuklarımızı yok saymayalım lütfen!

Biraz çarpıktı yüzü
Ve uyumsuzdu üstündeki giysiler
Belli ki annesini dinlememiş
Canının çektiğini giymiş
Kendince süslenmiş
-boynunda imitasyon inci-
Gözleri cevap arıyor sorularına
Gözleri kendisini gören gözlere hasret



Sigara içmek için sığınağa iniyordum karşılaştığımızda
Bu ne süs kızlar, diye takıldım arkalarından
Annesinin elini bırakıp döndü, yanıma geldi
Saçını okşayıp, tuttum elini
Biz kötü bir şey yapıyoruz burada, dedim
Hadi sen yemekhaneye doğruca
Annesi çekiştirerek aldı elini, elimden
-kusura bakmayın hoca hanım, diyerek
Uzaklaştı utangaçça.



Tam yaktım sigarayı, arkadaşlarla çene çalarken
Pat diye çıkıp geldi yanımıza
Sandalyeyi çekip oturdu yamacıma
Herkes şaşkın, izahatta
Dönmeyen diliyle bir şeyler söyledi
-yemeği burada yemiyorsunuz yavrum, dedi bir arkadaş
-bak burası çok dumanlı sana uygun değil, dedi diğeri
Yüzüme baktı, gülümsedi.
Anladım ben, sohbete gelmişti aslında.
-yemeğe gelmedi, dedim yanağından makas alıp.



Bir hışımla açıldı kapı, annemiz bir kat daha mahçup
Kaldırmaya çalışıyor yerinden
Yalnız nasıl kurulmuş bizimki
Hiç o taraflı değil
-hadi, dedim elinden tutup
- ben de kalkıyordum zaten.
O zaman kalktı yerinden
Üçümüz birlikte yürüdük
Yemekhanenin ortasına
-ben derse çıkıyorum, dedim
-Günler kaçmıyor ya, başka zaman laflarız.



Anne üzgün, anne telaşlı, anne utangaç
Otistik kızının adına
Ben üzgün, ben mutlu, ben ağlamaklı
İnsanlığımız adına
İçimden şu sözler geçiyor hala:

Bu bizim ayıbımız!
Bu bizim ayıbımız!