0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
2995
Okunma
Yalnız insan açtır,
Yüreklerin atışındaki masum bir şefkate.
Ve geceleri daha çok duyar onun yokluğunu,
Hayıflanır annesini özleyerek.
Yalnız insan ağlar durur,
Üzgündür çoğu zaman.
Ve genellikle gözyaşları,
Acı bir haykırıştır,
Sesi duyulmayan…
Yalnız insan hasrettir,
Güvercinlerin uçtuğu göklere,
Bulutlara,
Ve gülen güneşe…
Yalnız insan susamıştır ölümüne,
Sevgi denen hayat içeceğine.
Ve öylesine acıtır ki canını,
Yükü ağır gelen sevgisizlik…
Yalnız insan da insandır ama,
Yüreği deli gibi kanar,
Ağlar durmaksızın.
Ve tek istediği şey,
Ölmeden önce,
Bir avuç topraktaki,
Ve bir bardak sudaki,
O ulaşılmaz sevgi zerrecikleridir,
Küçücük de olsa,
Kendisine bulaştırılan…
ALTUN VURAL
