Kanayan hayat hikayelerinden, kendi payıma ayırdığım yaralar var benim..


Annemin sancısı var içimde,
Gözleri dolarak anlattı ilk kıpırdayışımı,
Adımı ilk koymaya karar verdiği günü anı..
Ben dünya ya, onlarca sene uzak iken..

Ağlayan gözlerimle dinledim onu,
Onun gözleri dolsa ben hep ağlardım çocukluğumdan beri..
Aşk! dedi.. İnsanım hiç beklemediği bir kaderdi..
Aşk olmaysadı insan, belki telafi olmayan hatalara da, girmezdi..

Yorgundu düşüncelerim, hala hayatı çözmek için annemeydi medetim..
O daha yorgundu, anlatınca, ağlayınca öğrendim..
Sakın dedi bana, sende benim yaptığım hataları yapma!
Elindekilerle yetinmeyi bil! Sabret, sabredi mevla bilir..
Düşmemişken nefsin tuzağına, sırf bir aşk gözünü kör etti diye,
Hata yapma!

Ya aşık olursam dedim..
Korkuyorum aşık olursam, güçsüzüm, kuvvetsizim..
Beni koru, beni kolla, sakın göz yumma heveslerime..
Sen akıllısın dedi annem, mantığınla düşünmeye devam et!
Aşka düşürürsen gönlünü, gözünde kör olur, mantığında sağır..

Ağladım, ağladım o anlattıkca,
Neden ağlıyorsun deli kız? dedi,

"Anne ben zaten aşık oldum, ne yapacam?" diyemedim...




















..eser..