mendille başlayan şiir
Sussak saklanacak
Konuşsak ağlayacak hüzün Bundan mıdır sözcüklerin ağzını mühürleyişimiz? Kumaş mendilleri unutalı beri Hiç kıymeti kalmadı gözyaşlarımızın. Anımsıyorum Çocuktuk Her sabah tırnak ve mendil kontrolü yapılırdı Hatta bazen ben yapardım öğretmenimizin isteğiyle Derin bir ohh çekerdim böyle zamanlarda Mendilimi evde unuttuğum için Zaten hep burnu akan ya da ağlayan çocuklardan değildim Sık sık hastalanmak dışında Kötü bir alışkanlığım da yoktu hani Tırsaktım yalnız biraz Bizden yaşça büyük fedai tipli çocuğun yaramazlıklarını görmezden gelirdim ‘’Konuşanlar’’ kağıdına adını yazamazdım hiç Beni her tehdit ettiğinde başkan seçildiğim için kendime lanet eder Çocuğa gülümserdim. Şimdi düşününce Politikmişim aslında Erkin ayağına dolaşmama akıllılığını ya da aciziyetini o yaşta benimsemişim. .............. Şiir denen bu illet Kendi kendimin psikoloğu yaptı beni Beynimdeki ses habire diyor ki: Çocukluğuna in! İndim işte Yine travmalarımla yüzleştim. Sonuç? ‘’İlaç yazma yetkimiz yok Bununla psikiyatri ilgileniyor.’’ Hadi ordan! |
şiirini ve yorumları okudum,
çocukluğundan bir bölüme girdim,
ben de temizlik koluydum,öyle saftım ki
bu kolun neye yaradığını bile bilmiyordum.
Öğretmende suç canım,insan söylemez mi?
sevgimle kanki,
tebrikler :)))