Sevmekle Ayakta
güneş yorulurken sırtımda
her soluğumda eskitir gibiyim zamanı yalnızlıkla karıncalanır kalbim ve sonuçsuz bir merakın sonudur ölüm önyargısızca sevmenin ardındaki acı gibi bütün bunları seni eskisi kadar sevmediğim için düşündüm... yüzüme kapanan bir kapıydı hayat bu yüzden hep dışarda yaşadım sen benim hayalimdeki evin ışığı en aydınlık odasının penceresine en uzak gölgeydin sana gülmeyi öğrenmeye geleceğim... eski sessizlikleri özlerim bazen bakımsız sokaklara yoldaştır adımlarım yatağımdan eksik olmaz yağmurun en temiz hali soğuk rüzgarlarda olmadık düşler peşinde çocukça kirli giysiler içinde yalansızlık düşkünüyüm sevmekle ayaktayım... kağan işçen... |