Şubat Çocuğu
Ceren’e, ikimize...
Hep masalar kalıyor görüyor musun? Darmadağınık böyle... -Ölüm önce masalarda başlıyor.- Bu şarkının sesini aç -Ceren- Öyle bakalım birbirimize Hilesiz, provasız bir ağlamak gibi Koltuklara kapanmış iki çift göz Ve duvarlarda sırılsıklam Ölümüne sessiz Ölümüne yaramıza dokunan... Yine seninle -Ceren- Sıradan bir akşamız nasıl olsa Seninle yine -Hep bizi içiyorum.- Zeki Müren şarkılarından fena bir acı Beni öpüyor musun? Öldürüyor musun? En çok geceleri seviyorum seni Işıklar yüzüne vurunca Yanıp sönen bir şey gibisin -Ceren- Bu kalabalıktan yüzüne dokunamıyorum. Biliyor musun? Büyüdükçe ölüm dediği insanın Daha gerçek bir şeye dönüşüyor. -Ceren- Bunu söylemek istemezdim ama Önce Ölmez sandıklarımız ölüyor. -İşte bu yüzden çok kırgınım hayat Çok kırgınım sana!- Bugün Senin baktığın güneşe bir pencere açtım. Olmadı. İçim çok üşüyor -Ceren- Hala altı yanıyorsa Bir sıcak çayını içerim. kıyıdaki adam beykoz 2012 mayıs |
öptüğün yerden öldür beni
ya da
öldüğüm yerden öp/sen beni
der gibi,
baştan aşağa
tepeden tırnağa şiir,
var olasın şair.
saygılarımla...