Dudaklarımda asılı karadut tadını özledim...Şarab-ı kerim...aşk dilinde...

*anlatamadığım öykülerim oluyorsun ya…en çok ona susuyorum*

Şimdi bir şehri bölüşüyoruz seninle
Sen anadolu yakasında bir kayık olmayı seçtin
Ben galatada yalnız bir kule

Yol ver payımıza düşen rüzgar

Bedelli yalnızlığımızla teninin hazzını dindir

Ve şimdi

Ellerinde açtığına inandığım akasyalar

Kaç mevsim daha seni anımsatabilir

Vuslatı yoktu sevişmelerimizin

Yorgun esmerliğinde gecenin ezberbozan hazlarıyla mazi

Bilir misin gece;
Büyük bir avuntuydu bizimkisi…


Tabakamda yanmayı bekleyen tek dal sigara

İnsan böyle böyle alışıyor yalnızlığına…

Gün artığı sessizlik çöküyorken koynuma

Ayak seslerininden tanıyaduralım gidişini

Kapıdan çıkışlarını,yatağı okşayışlarını

Dönüp ardına son kez bakışlarını

Şimdi bir şehri bölüşüyoruz seninle
Sen anadoluda bir kavak olmayı seçtin
Ben beyoğlunda yıkık bir meyhane

Dilimde tövbelerine sarıldığım dualarımda var elbet

Keskin cigara tadından kurtarabildiğim âh’lar

Uzanır şimdi koynuma bir kirli el gibi
Sanki genelevden çıkagelmişcesine mağrur

Taze gelinmişcesine süzülerek

Üstüne üstlük öpüşmelerinden sözetmez gözündeki yaşlar

Bilirsin …bilir…bilirler

Keskin kara ve kalın puntolarıyla…
Her aşkın vesikasında Hoşça/ kal yazar

Şimdi bir şehri bölüşüyoruz seninle
Sen anadoludan bir kayığa binip gidiyorsun
Ben baştan sona İstanbul oluveriyorum böylece…

*…ve o aşktan ayrılıp gelişigüzelliğine yürüyorum arnavut kaldırımlarının…*

NeNa/beşmayısikibinoniki