annem ne çok anlatırdı banahazan dı zaman ! ve ben ne zaman aynaya baksam asi bir kız yansırdı bakışlarımdan aynalara ki....birde suskundum patlamaya hazır volkan gibiydım yanardım sevdanla aslında aylardan temmuzdu ! uzanırdım gelinçik tarlalarında saklıca aklımda papatyalar kalırdı avuçlarımda o beyaz goncalar ve ben ne zaman kapatsam gözlerimi içimde güneş batıdan doğardı ay dogudan batardı usulca ıssızdı akşamlar ! çelimsiz bir düş takılırdı aklımın ucuna ve ellerimde kırılgan bir mevsim yalın çığlıklar çıkardı dudaklarımdan ki çok üşürdüm ayaz geceler takıldıkca boynuma ve ağlardım yok oluşlarından oysa ki ne çok masallar dinlemiştim her gün batımlarında çatlamış dudakların tek şarkısı vardı bitmek bilmeyen ağıtlar ve yarasına ilaç bulunmayan sevdalıları duyardım duyardım da inanmazdım ki.... annem ne çok anlatırdı bana derdi ki...kızım eyzan kayıtsız ve şartsız olmadıkca sana kendini adamamış bir yüreğe sen sen ol asla ve asla bağlanma ey/zan dörtmayısikibinoniki |