yaşamak
Ellerin hep böyle küçük müydü ?
Kırılan hayallerini toplarken yerden ve taşıyamadığında Omuzların hep böyle düşer miydi öne doğru? Gözlerin hep uzağa mı dalardı uzadıkça hüzünler? Kadın kimliğinde bir çocuktun değil mi ? Ve ille de çocuk kalmak istedin yüreğin taşarken! Israrcılığın bile munisti Oyun oynamak yaşım geçmedi diye diretirken. Ürkek adımlarla ilerliyorsun ya kendine Bulmaktan korktuğun ne? Hangi kapıya varır adımların? Hangisi açılır, hangisi kapanır yüzüne? Bilmiyorsun çocuk… Öğrenmek de istemiyorsun aslında. Yaşamak diyorsun sadece ! ‘’nefes almak değil’’. |
sonraya geçilebilirse çorap söküğü...
şiirle kal deniz-ce
sevgilerr...