nakil
Son kalesi de düştü kalbin
Gelişini bekliyor Savunmasız, çıplak bir halde. Gidişinin üstüne bir sünger çekip Unutmaya sığınıyor Mülteci sevişlerde. Sahi Özlemedin mi sen de? Kime baksam hüzün taşıyor gözlerinde Ben o gözlere vuruluyorum sensiz saatlerde Vurgunluğum da biçare, ben de, sen de. Baştan sona imkansızlık kokuyor aşk Baştan ayağa sen! Ötesi…yok! Yine de öteliyorum gerçeği- avutup düşlerimi- Yine de duaya sarılıyorum-bildiğim halde şerri- Sızdığın yerde biriken sen’i öpüyorum gözlerinden Bir çocuğu sever gibi. Sen söylemiştin bana –anımsarsan- Çocuklara kızılmazdı değil mi? Sırf bu yüzden belki Her hatanda affetmek için seni –en baştan- Bir çocuk gibi büyütüyorum sevgini Öpe koklaya, sarmaş dolaş ve çıkarsız Olmayan bir kan bağını oldurmak için Yalan nakiller yapıyorum ruhuma Umarım uyum sağlar da Ölmeyiz. sen, ben (biz) |