Son kalesi de düştü kalbin
Gelişini bekliyor
Savunmasız, çıplak bir halde.
Gidişinin üstüne bir sünger çekip
Unutmaya sığınıyor
Mülteci sevişlerde.
Sahi
Özlemedin mi sen de?



Kime baksam hüzün taşıyor gözlerinde
Ben o gözlere vuruluyorum sensiz saatlerde
Vurgunluğum da biçare, ben de, sen de.
Baştan sona imkansızlık kokuyor aşk
Baştan ayağa sen!
Ötesi…yok!



Yine de öteliyorum gerçeği- avutup düşlerimi-
Yine de duaya sarılıyorum-bildiğim halde şerri-
Sızdığın yerde biriken sen’i öpüyorum gözlerinden
Bir çocuğu sever gibi.




Sen söylemiştin bana –anımsarsan-
Çocuklara kızılmazdı değil mi?
Sırf bu yüzden belki
Her hatanda affetmek için seni –en baştan-
Bir çocuk gibi büyütüyorum sevgini
Öpe koklaya, sarmaş dolaş ve çıkarsız
Olmayan bir kan bağını oldurmak için
Yalan nakiller yapıyorum ruhuma
Umarım uyum sağlar da
Ölmeyiz.
sen, ben (biz)