İçimdeki Çocuk
/Sahipsiz çığlıklarımın
Koşarak onca kalabalıktan Bana geri dönmesiydi hayat./ Kim miş o! Susmak güçtür diyen Suskun dağ Karanlık sükunetiyle üstüme yürüyen Çığlığıyla üstüme çığlar deviren İnce ve keskindir ün’üm Sedamdır gücüm Beni anlatandır sesim Bir tek ben anlarım Kah acemice Kah ustaca Yaralarımı ben sararım. Bana dönmeyen ses benim değildir. Ortaya bırakma suskunu İçim çok karışık Mahir değilim o kadar İçimde susmayan bir çocuk Sukutun halı altına sığmayacak kadar Şamatalı ve büyük. Asi’dir içimdeki çocuk Büyükler gibi konuşma Büyük cümleler kurma O daha bir çocuk Paylarsan susar. İç çekerek içine kaçar Hiç farkına varmaz çocukluğunun Anlatmak için derdini çok konuşur Tüm çocuklar gibidir o Korkar sessizlikten Suskuda bırakırsan Bıktırarak sorar anlamak için. Sen susuyorsun Mızmızlanıyor Kendi kendine konuşuyor nicedir Korkmak istemiyor sessizlikten Kalmak istemiyor Sukutun puslu gölgesinde Oku dedi Rabbi okuyor, Yaz dedi yüreği hep yazıyor Sus diyorsun Ne bedbaht bir istek bu İçimdeki çocuk Susmayı hiç bilmiyor 27 Kasım 2011- Zeynep Özmen |
ve hayat tarifi ne kadar güzeldi şairim
Eyvallah
tebrik ediyorum
Selam ederim