Elif'in Gölgesinde Vav Olmak
"kimin kimsen yok mu senin kadın" dedi bir adam
bir sayfanın bitimi yeni bir hayatın başlangıcıydı bu söz tanımadığım bir adamın suretinde öfkeyle söylenen söz gafil aklımı getirdi başıma iç sesim bile suskuya büründü kimim, kimsem yok dedi, kendine teslimiyetle içini çekti küçük kız heyhat dedim ben tüm kullar gibi bende yalnızım bükmedi boynunu, susmadı içimdeki kız "kimim kimsem yok dedi, ben varım işte" yalnız bir karıncayım on kat yükü yüklenen tek başına hayat kitabımın kapağını kaldırınca tanımak adına beni, daha ilk sayfada göze çarpan hatamı "keşke" diyerek kaldırıp yüzüme çarpan sevgili senin bir keşkene binlerce keşke adadım o gün söyle kaç kul görmüştün, ilk sayfaya hatasını yazan "derin kalın" dedin gülerek onca iğne saplandı tenime tek damla kan düşürmedim yere tek bir yara açılmadı tenimde derimin kalınlığından kan sızıyor içime koymuyorum kanımı yerde kansızım karınca misali gel gör ki yürek hala atıyor güçlüyüm hayat yolunda karınca kadar neydi hatan dersen her rüzgâr esişinde alnıma kapı gıcırtısı gibi çarpan doğruyken ben ve annem "yolun yolsuza düşmesin yavrum" diye dua ederken yüreği yola düşürmemek gerekmiş geç öğrendim... yürek yola düşünce yol mu şaştı? yol şaşar mı? de ki yol doğruydu, kul şaştı desem ki kaderdi yola düşüren yoksa düşmezdi yürek yola sandım ki kul aklım ermedi tuttum elinden kul aklımla şaşırttım kaderimin yolunu yol ki kaderdi yol ki benimdi yol ki doğruydu, bildim... helalim etti yalan dünyamı haram helale haram katma demişti annem ellerin nasıl temizdi çocukken hep hatırla bu sözümü, kulağına küpe et hep çocuk say ellerini ellerin uzanmasın harama ah annem... kulağıma küpe değil boynuma doğruyu muska takmışsın Rabbi karıncaya taşıyamayacağı yük yüklemez dedim yükümü yüklendim yol ayrımında pişman değilim, yok keşkelerim desem de yalandır bilesin pişmanım Adem kadar pişmanlık değil mi kulluğu şahlandıran pişmanlık değil mi gözyaşlarıyla af kapıları açtıran piştim diyecek kadar pişkin değilim kim bilir daha ne kadar pişeceğim Adem kadar pişmanım yeniden dünyaya atılmak için her pişmanlığımda bildim ki aldığım hayat dersinde af kapılarını açıyor Rabbim kul varlığımı biliyor Rabbim piştim, döndüm yine, yeniden, yenilendim işte ben de Mevlana’nın pergeliyim döne döne aynı doğruya varan çık diyorsun yoluma yok sevgili, düşmez bu yürek yola beklemeye ezelden alışık ebedi doğruyu bekliyor nicedir bl ki bu hayat yolunda ne kadar pişeceğiz belli değil yedi kapı eşiğine yüz sürdüm bekliyorum sekizinci kapıda Zeynep Özmen |