çıkarım
Ellerinde tuttuğun közün ateşine üflüyorken sönmesin diye
Ellerin yanıyor haberin yok! Yine de kızamıyorum sana Bazen yanmak ister insan Bazen peşinen kabullenir acıyı Ve zamanı geldiğinde Mutlak elini sıkar kabullenilen. bahar, emeklemesiydi oysa umudun… Emeklemeden yürüyen çocuklar vardır Kalkınca düşer, düştüğünde yeniden dener kalkmayı İlk adımın coşkusu alkışa değer, sonra sıradandır yürümek Her bebek eninde sonunda öğrenir çünkü Sürünmek, düşmek…nihai hedefe giden birer yöntem Sen emeklemeden yürümek istiyorsun Kanamaya hazır ol madem Ve ilk adımdan sonra alkışlanmamaya! Her hikaye alkışlanmak ister mütevazı olsa da. Bulutlar taşıyamaz hayallerini Kurşun gibi düşerken her özlem kalbe Belki örtü olur, belki birkaç damla yaş Davetsizce gözlerinin içine yerleştiğinde Ya tutarsın yutkunup Ya bırakırsın- kahredip kaderine- Özlemek avuçlarındaki közü harlandırmaktır, yanık kokusuna rağmen. |