Mevsimler Ölür Papatyanın Bakışlarında
Beni vakitler tutuyor
Kelepçeliyor damarlarımdan ayrılık kokan ’ keşkeler ’ Bir fırtınanın gölgesinde arıyorum en güzel gözleri Düşüyor belirsiz sabahların camlarından Bir kırık cümledir ’ Aşk ’ bir kızın en ürkek halidir düşlerini bir başka cümlede anlamak hiç bir nota aydınlatmaz yüreğinin mahrem köşelerinde ölüm büyütürsün Farkında olmadan eşlik edersin ayrılığın beden bulmuş hallerine Ritmi bozulmuştur artık ruhunun İlkinden farkı yoktur ölümün önce yavaş yavaş Sonra aniden bir çarpıntı tutar uyandığında İlk koştuğun yer kapıdır çıkmak için hayatın en ücra köşesinden Bir sokak dahi sahiplenmez seni İçinde uçurumlar İçinde çocuklar İçinde toplu katliamlar vardır Aldığın bütün nefesler üstüne koşar Gözlerin dalar , ellerin boşlukta Yenildiysen bir kere Sol yanından düşene Bir daha kimse anlamaz seni Senin gördüğün gibi İdamını bekler bütün harfler Yalan söyler gözlerinde gizlediğin bütün düşler Bir yanında sen durar dokunamazsın Bir yanın tutuşur ayrılığa Gidersin ölüm gelir şehrin senli yanlarına Mevsimler ölür bir papatyanın bakışlarında .... Muhammed Yalçınkaya |
Okuduğum eseriniz fevkalâde güzel, derin manâlara haiz, emekle işlenmiş, hisle yoğrulmuş bir şiirdi.
Sizi tebrik ederim, hürmet ederim.
Yüreğinize sağlık !
Berhudar olun...
(Sayfama beklerim, okunmaya muhtaç şiirlerim...)