Annemden Bir Gün Sonra Ölecektim
Annemden bir gün sonra ölecektim
saçlarım dökülecekti toprağa baş kaldırırcasına öğlen ile ikindi arası olacaktı bir sala bozacaktı bütün şehrin uykularını acıyacaktı bütün sol yanımdaki anılarım gözlerimden sökülecekti kırmızı karanfillerin kekremsi kan kokusu yüzümün çizgilerinde taşıyacaktım ondan kalan öpüşmeleri Kentin en yoksul insanıydım artık Yollar bu kadar uzun , saatler bu kadar ensemde türemedi Gözleriyle okşuyordu insanlar yetim saçlarımı Toprağına toprak katarcasına bolluk dileniyordu Oysa fakirdim , kaybeden kırılan ve çelmeler takıyordu aklım damarlarımın arasından akıp giden acılarım Kursağımda kalmıştı en sevdiğim yemek en fiyakalı gömleğim ütüsüzdü o gün severdim koynunda serçeler beslemeyi hayallerimi omzuna devşirmeyi ben hep o çocuktum aslında kimselerin bilmediği , kimselerin el sürmediği Ta ki o zaman anladım Sen Gittin ... Kefen boyu yalnızlık sarıldı boynuma Kovulmuştum senin cennetinden kulaklarımda son sesin ellerini sürdüğün yüzüm şimdi gözlerimden akan yaşlar senin Ben annemden bir gün sonra ölecektim Masallar dinleyecektim koynunda , saçlarından geçirecektim gençliğimi uykusuz kalacaktık beraber gözlerim kapanacaktı , o susacaktı gri bir gökyüzü kalacaktı bir cümle bize yadigardı en güzel Aşk ’ ilk gördüğüm kadının yüreğinde kaldı Hangi tarafa dönersem döneyim kıblesini kaybetmiş bir çocuk Dönsem bütün şehrin sokaklarını Sana çıkar mı bilmem Hangi gülümseme , hangi kahkaha kulaklarımda sen kadar çınlar Ben ; Annemden Bir Gün Sonra Öldüm Muhammed Yalçınkaya |
Şiir' di.
Yaz şair yaz...