İçimdeki Zindan Mahkumu Asil Ruhuma
İçimdeki zindan mahkumu asil ruhuma
Sen sakın gözlerimde ağlama; Sana sayfa bulmak imkansız İçimde küften yaptığım defterim Kalemim , ruhumun kanları olsun Kan-pamuk yaz işte Sakın rengini kırmızı seçme.. Oluk oluk kanayan Kurumuş kanlarım var damarlarımda kabuk tutmayan yaraların ardından pansumanı geçmiş ruhum öylesine kan yutkundum ki sonunda göçüğünde boğuldum.. Bir mum gibi , yaktım kendimi damlalarım düşerken kendi dibime bilmiyorum içimdeki bir ben var beni yazan kendimi kendimde ararken , kendimi kendimde bulamamak içimde kör bir şair yazdığım provasız şiirlerin sonucunda yazdığım şiirlerin pulsuz tarafıyım kendi cennetimde , ateşler yakıyorum çığlıklarıma susuyorum yarınlarıma mesken olmak isterken dünlerimden sıyrılamıyorum iç kanaması olan ruhumun gizli özne mahkumuyum... Öfkeni bağışla dilinde ya da vur yüzüme bak aşk sükunetinde kendi başıma seyyahım dolandığım senin çöllerin kaktüslerin tarafından rehin alındım ıslak gözlerimden yazıyorum sana uçurum düşüyorum bastığım ruhumda yıldız şavkında ölüm dansındayız aşk diyorum çatlamış dudaklarımda baktığım her yer ölüsünü yıkan " ben " ay şahitlik yapıyor tek celselik ölüm melekler suya aşk fermanını yazıyor bir ses demir parmaklıklar açılıyor gölgenin içinden bir suret ruhum tutmuş cayır cayır yanıyor ruhumu kundaklayan içimdeki " ben " Sana ne demeliyim bilmiyorum başka bir zaman başka bir hayal hala seni yaşıyorum seni anlatamıyorum şimdi sicili bozulmuş bir kadavrayım kendime bir ben mayalıyorum güneş batarken düşlerimi dikiyorum dudaklarımdan gözlerime nuskalar yazıyorum vardiyası bozulmuş ellerimin dokunmaya duyarsız ruhum kozasından çıkmaya çalışan kelebek kanatlarım ruhumu kemiklerimden ayıran toprak sayıklıyorum inandıklarımı duy sesimi biliyorum azrail kadar suçsuzum kendi kanımda kendime boğuluyorum Mavilerde düşler kurmuyorum Güneşi tenimde yakmıyorum Yeşillikleri üstüme giyip bahara koşmuyorum Isınamadığım kırmızıları , pembelere satıyorum Şimdi kör bir şairin Provasız şiirlerinde Ölüme kucak açıyorum İçimdeki zindan mahkumu Kırık camlarından sızan kanlarında boğuluyorum " Her insan kendi ruhunu hapsetmiştir ve her insan aslında kendi katilidir.." Muhammed Yalçınkaya |
" Her insan kendi ruhunu hapsetmiştir ve her insan aslında kendi katilidir.."
çok farklı bir şiir okudum
uzun uzun, anlamaya çalıştım
ve finalde anlatılmış kısaca...
tebrikler...