Kimine Göre Şiir Kimine Göre Ölümdür
Kendimden kaçıyorum hüzün bozan saatlerde
Bir iç kıvrılması Kağıt ve Kalem arası bir Aşk benimkisi Ne yazarsam o çıkıyor bahtıma Ayrılık dediğimde kan damlıyor Sus diyor bitmez tükenmez baş ağrılarım Yüreğimde öldürdüğüm affetmeler Dönüp beni vuruyor ardın sıra Kaç harfle öldürülür insan ? Kaç şarkı nakaratında gömer Bir başka aşk’a Mutluluklar diler Mutlu olmasa da gözleri gülümser Yalan dahi olsa Aşk’ı sever Bir düş , kaç ayrılığa düşebilir Kaçında ölmeden kurtulur Ziyan cümleler ardından Sol yanımdan yüz çevirir Korkularımdan korkular doğuran Aşk... sessizce bana dair her şeyi üç noktaya gömüyor Tek bir gökyüzünde milyonlarca yıldız Bir güneş ve bir ay Kocaman şehre bir sen bir bensizlik Adaletin neresinden tutarsan tut Kocaman Ayrılık ... Kırılmış bir sözüm var aslında Kendimi öldürdüğüm bir çift göz Belki bitmeyen bir acı var dudaklarımda Yüreğime yapışmış yabancı bir tebessüm Bir mabedin yıkılışı var gölgelerimde Bir adım boyu uzanan azrail Kıl payı kurtulamadığım bir Aşk Şimdi neresinden kaçarsan kaç Gidişine cesaretler ve kararlıklar yüklediğin Yok oluşlar Beni yine muhtaç bıraktığın Kağıt ve kalem Her aşk Her ayrılık Muhtaç kaldığı kadar kağıda Muhtaç olduğu kadar kaleme Sensiz olduğum için şiire Şimdi belki okur belki okumaz ümidi ile Öldürdüğüm kendime itham ediyorum Güle güle Şiirim Kan damlayan AŞK’ıma Muhammed YALÇINKAYA - Kimine Göre Şiir Kimine Göre Ölümdür - |