Bir sessizlik kaplıyor yüreğimin vedasız yanlarını
Birden çarpıyor kapım ,
kalbimin nefes alışlarında boğuluyorum
Gözlerim ilişiyor gecenin şahitsiz gölgelerine
Bir mevsim var içimde kimsesizlikleri taşıyan
Yerler beğeniyorum içimde
Kaçsam hani aklımın bir köşesini idam edip
Bir yanımı yarım yamalak bıraksam


Gitmek

Bir çok anlamlı cümleyi bir arada anlamsız bırakmak
Hani koşan bir şehri kovalamak gibi
Gözlerinde gördüğün o ayrılığın soğuk nefesini
Yüzünün ortak olmak istemediği o bakışlar
Kaç resim , kaç satır edecek ki
İçimde gizlediğim o sessiz soluklar


Avuçlarım kanıyor bir adım boyu kanlanıyorum
Gözlerim ne zaman geceye çevrilse
Bir yanım sırtını dönmüş oluyor
Beste niyetine dilimden düşüyorsun
İçim acıyor
...

Yanı başımda düşen uykularım
Beni sende kabullenmiyor


Yarınlarımı bölüyorum çıkmaz sokaklara
Olurda bir gün yolum düşer diye
Kaç mutluluk daha satmam gerekiyor
Gözlerini dikmiş beni dikizleyen geceye
Hani yorganım ve yastığım kadar huzurluydum
Bu gözyaşım
Neden

...

Onca yalnızlık taşıdım üstümde
Hiç biri bu kadar kalabalık
Hiç biri sen kadar tutunmadı yüreğime
Şimdi küf tutmuş hayallerim ,
intihara meyilli tutunacak dallarım var
Şimdi benim gitme vaktim

Farkındayım

...


En zoru giderken arkanda bir sen bırakmak
Aslında en kolayı giderken hiç arkana bakmamak

Şimdi



Gökyüzü kadar kalabalık ,
yıldızlar kadar yalnızlık taşıyorum









Muhammed YALÇINKAYA