Der ki 'Şiir';
Ölüm... Ölmek sadece nefes almamak değildir aslında aldığın nefesin kıymetini bilmemek hakkını vermemektedir...

Bazen hayat ölümü düşündürmeyecek kadar dene/yanıl/öğren zincirinden oluşup; tüm yaralanmalara hatta herşeye rağmen gökyüzüne bakıp gülümseyerek nefes alma sanatıdır.

Bazense çaresizlikte-yalnızlığın girdabında çıkış yolu ararken medet umar hale gelmektir ölümden.
Tam böyle düşünürken; gözlerinin önünden başka hayatların, başka acıların mutlulukların geçmesi ve düşündüğünden vazgeçmektir. Sonra hayallerine umutlarına sığınmaktır...

Kimi zamansa yakmak-yakmayı istemektir hayatı ve içindekileri. Vurulmaktır vurmaktır anı(ları)...

Yaşam heybesini yükleyip omzuna hayallere giden yolda karartmaktır gözünü kimi zaman.
Ve.. olanca ses/e/sizliğe bürünürken kendin-yüreğin-evren örtmektir herşeyin üzerini.. Korktuklarından korkmamak kabullenmektir şükretmektir sessizce ölüme bile...

Ve bazen de;

Cahit Sıtkı Tarancı'nın;
öldük! ölümden bir şeyler umarak,
bir büyük boşlukta bozuldu büyü.

dediği gibidir yaşam-ölüm gerçeği...

Güzeldi 'Şiir'.
Daim olsun yüreğiniz-kaleminiz 'Şair'.

Dip Not : Seslendirmeyi seven ve seslendirmenin-yorumlamanın hakkını vererek yapan eser sahibinden sesli dinlemek vardı 'Şiir'i.

Saygıyla...