Bugün öldüm annekaç parçaya bölündü sular is içinde yeşiller yanıyorum her gün yeni baştan ıslak gözlerimi ateşler kavuruyor sesi kısık insanların cızırtılı bir radyo tepesine indiriyor kocaman bir yumruk yollar bizim yollarımız mı dert birikmiş çukurlarda duvarlar boydan boya çatlak ama ses geçirmez nedense yazmaz gazeteler televizyon kanallarında söylenmez yangınım gizli içimde yanıyorum anne içimi pempe renge boyamak istiyorlar alenen görülmemeliymiş siyahım yangınların kararttığı içim kalmalıymış içimde bir gül filân yerleştirmeliymişim acılarımın yerine sahte maskeler takıp gülmeliymişim öyle insanlar geçmiyor kalbimden anne insanlar kayıp bir türkü de çağrılmıyor ardımdan yandım anam, anam diye ses/sizlik sokakları sarmışken yakın, yakın naraları zaman aşıma uğramadı ki anne durdu yaşam durunca aşındı katiller hayırlı olsun dedi tepeme tüneyen can alıcı kuş yangınlar söner diye bekliyordum acım hafifler yerini bulur hak adaletin öldüğü gün bugün ben öldüm anne! 14. 3. 2012 / Nazik Gülünay |
Ölmedik ama yüreğimiz kanıyor, kanıyor..!