yer:
çoğunlukla istanbul
zaman:
yakın zaman
kahramanlar:
2 adam
konu:
aşk
anafikir:
çooook fazla


ayşe kulin’in kitabından esinlenerek...

Karanlığına ışık yakmak istemiştim hatta ışığa boğulmanı
-gözlerini kamaştırmaktı belki de niyetim-
Bilemezdim ruhunu besleyen damarların siyaha müptelalığını
Sen de gizlemiştin!


(1)

Yan yana iki otel odasının balkonunda
Tenime değen ateşi körüklerken kendini bana yaslayışın
Bilmediğim sularda yüzmek hiç korkutmadı beni
Sarıldım, yıllar sonra bulduğum aşka-sımsıkı-


(2)
Ben kırklı yaşların sonlarında toy bir delikanlı
Sen yirmili yaşlarında olgun bir insandın nazarımda
Sen cehaletin içine doğmuştun, ben pamuklara.
İnanmak zordu yaşadığın coğrafyanın kurallarına
Çektiğin acıları sarmalayışındaki asaleti kavradığımda
Sadece ‘’yaşatmak’’ istedim hülyalarını




Çevremdeki kadınlar buram buram yasemin kokuyor
Uzaklaşıyorum yanlarından
Tanıştığımız o geceden sonra varsa yoksa tenindeki losyon kokusu




(4)
Çin seddinin üstünde el ele yürümek mümkünken
Gidemezdik Boğaz’da bir balık lokantasına
Bildiğin halde düzenini dünyanın küserdin ya bana
En çok bu yaralardı beni
Elini tutup sana sarılamadığımda zaten ezilirdi içim
Duvarlarımız yeterince yüksek değildi sakla(n)maya




(5)
Aşka sınır çizilmezmiş - geldiğinde anladım- ama
Dünyanın sınırları kalın bir kalemle çizilmiş usumuza
En çok da aşkı bilmeyenler ahkam kesiyor üstelik
En çok da onlar alkışlanıyor
Biz yine kuytularımıza saklanıyoruz sevmek için
Kuytularımızda ateşler yanıyor, ateşler sönüyor




(6)
Sınırları çoktan aştım…
Pişmanlık duymamam yaptıklarımdan
Daha mı artırır günahlarımı?







(7)
Yaşamın ayağımızın altından kayması
Yokluğa geçişte attığımız ilk adım
Son kez tutunuşumuz hayata
Önlenemez bir düşüş, bir kırılma
Benim beynimde, senin bedeninde
‘’Keşke kapatsaydım balkonu’’ demek için geç
Bedenin sokağa serili, yer kırmızı!
Başladığı yerde bitti sevdamız



Son kez kokunu duyabilseydim!