MİATBu mevsim ölü mevsim sevgilim soyunur dallar yapraklarını mevsimine ölür göçmen sevgiler gibi göçer kırlangıçlar Acının mevsimidir bu mevsim acılaşır her şey açılaşırım ben hep bu mevsim sınarsın aklımı üşür kuşlar üşür yatağım Bu mevsim gözyaşlarına gebedir kar yağar saçlarıma çığ düşer doruklara ağaçlar ölür ölürüm ayan beyan işte yine mevsim/siz donanacak ağaçlar ben in/adına kuruyacağım |