Zindan karası gecelerimin ilk başlangıcıydı dün gece,
Gece; Sabaha çıkamazken, bir yürek çıktı içimden…
Katran karası acılarıma bir de gözlerin eklendi…
Gece en az Senin kadar suçluydu!...

Yanındayken her şeyi unuttuğum bir tek Sen vardın,
Şimdi ne sarar yokluğunun bıraktığı boşluğu?
Gülümseyişim tamamlanmadan yarım kaldı dudağımda
Ve büyümeden ÖLDÜ İçimdeki Çocuk!

Gidişin bu kadar kısaydı; Gelişin yıllar sürerken,
Bu kadar basitti Eyvallah’lar; Biz bu kadar ciddiyken.
Ben “Giderim” derken ; “Beni Bırakma” demek istemiştim…
Senden gidişim, kendime ÖLÜŞÜMDÜ!

Bir ömür yetecek kadar gülmüşüm yanında,
Şimdi bir daha gülmeyeceğim…
Ya içimdeki ateş yaksın beni, öldürsün….
Ya da donayım Sensizlikten… Ben hep ÖLEYİM!…

Seninle tamamlanan her şey, yine seninle eksildi…
Gitmek için mi gelmiştin bana?
Kıymet mi bilemedik? Kıymet bilecek bir Aşk mı yaşamadık?
Ben yokluğunda bile Seni yaşarken…

Seni en çok gülüşlerime gömdüm, Bir daha gülmeyeceğim…
Üzerini örttüm Senin, Gülüşlerim gibi…
Bir daha diriltmeyeceğim Seni….
İçimde bir yerde, üzerin örtülü ama öldürmeyeceğim Seni…

Günler sonra diyeceğim; bir hayli zaman geçti sensiz,
Bir hayli yol aldı bensizliğim…
Ama değişmeyecek…
Gülüşümün bıraktığı boşluğu hiçbir şey DOLDURMAYACAK!

Bundan böyle; bir tek Ölüm yakışır dilime,
Sensizken, yaşamanın anlamı olmadığı gibi,
Hep GÖZYAŞI Yakışır, Göğsüne değen Yüzüme,
Bizsiz gülmenin anlamı olmadığı gibi…

Kırıldı umutlarım yine… Kalmadı hiçbir şey geriye Senden,
Daha evvel yıkılan hayallerimden bir yığın yapmıştım,
Bu kırıklık, bu GDİŞ onları bile darmadağın etti,
Fazla geldi bu AYRILIK !

Tüm sessizliklerimi susturdum şimdi….
Bir tek ÖLÜM Sessizliği konuşuyor.
Sana yazdıklarımın hepsini ATEŞE verdim, Küllerini sakladım…
Ölünce benimle GÖMSÜNLER diye !

YirmiDokuz-Şubat-İkiBinOnİki*24:30
Nevin Akbulut