Mendilde kalsın gözyaşları…
...

Çocuk bakışlar kaldı geçmişten
tebessümleri sayısızca kullanan
güldükçe ağaca, kuşa, böceğe
otlarda yuvarlanan bedenimizle
şendik, coşkuyduk.

dudak kıvrımlarımız birleşmez
pembeliği solmazdı, her güne ayrı tonu
bilmezdik dünyanın kara delikleri varmış
ellerimizdeki çamur oyundu
bebeklerimiz ağlamaz
silahlar patlamazdı
misket, topaç parmaklarımız da dönerdi
dünyamız değil…

masumdu düşler,
utanmazdı yaşam küçük gözlerimizden
mevsimler şaşmaz
baloncular para almazdı umutlardan
pamuk helvacı kocaman sarardı dünyayı
bulutlar geçerdi kâğıt helvadan
karpuzdan fenerler ışıtırdı geceyi
bayram cicileri başucumuzda
günden önce giyen arife böceğiydi.

evli evine köylü köyüne nidalar çınlardı
evi olmayan, bilmem siz söyleyin nereye?
yakan top, saklambaç, körebe
oyundu…

şimdi yanan
saklanan
kaçan
gözleri görmeyen biz.
hayatı oynadıkça ebelendik
gülen gözler
kahve telvesinde
fallara kanıp sobelendik.

sahi bu gün bayram!
durun gülen gözlerimi giyinip geleyim.