Nergis Rayihalı
sabah kuşları dindiremedi ağrılarımı
nergis kollarının gülüşünü istemiştim dışarıda nazlı mı nazlı bir yağmur içeride ellerinin şefkatli buğusu acıda yok olmak değil boğulmak istiyorum gülüşünün bana uzanan tüm gerekçelerinde... pencereden dışarıya bakacak takatim yoktu içimdeki bağnaz karanlık bana ağlıyordu ben bağnaz karanlığıma ağlamaya utanıyordum çat kapı gelişini düşünüyordum umulmadık anların tutkulu muştusu gibi nergis rayihalı edebiyat aşkım benim gene gel kolların sürsün yüzyılın hükmünü öksüz yalnızlığımda... kağan işçen... |
gönülden kutlarım
saygılar..