.....
.....
artık hiçbir şey eskisi gibi değil
olmayacak da




gökyüzü maviydi bir zamanlar
yıldızlar vardı
uzak olsalar da
hep kendimden bir şeyleri bulduğum yıldızlar




hayallerim vardı
yıldızlar kadar uzak
ama var dı işte bir zamanlar
en azından benim diyebildiğim bir şeyler vardı yıldızlarda
ümitlerimdi belkide onlar
ne kadar ümitsiz olsam da
onlarda kendimi bulurdum
ümitsizliğimi de belki de



hep inanmak istedim ben
insanlığın güzelliğine
en zor günlerimde bile inancımı yitirmedim ben
insanlığın erdemlerine




her şey yalan olabilirdi benim için
ama insanlık yalan değildi
olamazdı
olmamalıydı …



insan …
ah insan …
yanıltın beni sen
yıktın tüm inançlarımı
paramparça ettin dünyamı …
şimdi insan olmanın utancı içerisinde yaşıyorum




neden
nasıl olabilir di bu
hangi insan , bir insanı alır götürür
kahpece kurşunlardı da
sonra meçhul bir yerlere atıverirdi o insanın cesedini
hangi insan yapabilirdi bunu
aklım almazdı
hala da aklım almıyor



söylenenler vardı, inanmazdım
asla olmaz derdim kendi kendime
bir insan böyle bir şeyi asla yapamaz dı
insanlık dışıydı çünkü
insana yakışmazdı …



şimdi biz insan mıyız
bari siz söyleyin
bu nasıl insan olmaktır bilmiyorum artık ben
şuçsuz günahsız insanları evlerinden alıp da canlarına kıymak
sonra bilinmeyen yerlerde cesetlerini saklamak ailelerinden
insanlık mıdır ?


insanlıktan istifamı lütfen kabul edin
eğer insanlık bu ise, ben insan değilim
ve
eğer insanlık bu ise, bizler, hiçbirimiz de insan değiliz …








Mert YIĞITCAN
29 01 2012
Beykoz / istanbul