İçimdeki En
1.
ay ışığına kanıp da yıldızlar kar sessizliğine vurulunca hep beraber o an benim dağlardan vaz geçtiğimdir yanımdasın yalnızlığım bu... 2. tipili havalar oynaşırken soluk ışıklarda pencereden aynı anda baktığımız belirsizlikte kaybolur yiter zaman aşkın üstü çizilir yaşam yarısı yaşanmadan bırakılmış bir gecedir çaresizliğimiz bu... 3. uçsuz bucaksız bir düşte bir tek dal birbirinden habersiz serseri serçelerdik rüzgara karşı kanat çırpan birer yalnızlık mültecisi karşı koymaktır hayat en önce kendindekine kendimden arta kalandın içimdeki en devrimci güzellik baştan çıkarıcılığın bu... 4. soğuklar şımarınca lacivert balkonumuzda unutulmak korkusu azalırdı odanın yatağın kenarına bırakılmış kitabın son sayfalarında ve ilaçları tükenmiş bir huzurevi sakiniyken umut yaralı gülümsemelerde kanar sensizlik duy beni ey serabı gündüz düşlerimin varsın zamansız yazlara hazırlansın güneş sen yine de bir kez de beni anımsamak için çık sokağa... ayrılığım bu... 5. kapımı açtığımla eskiyor gökyüzü ömür yavaşladıkça hızlanıyor ayrılık kavuşmak yaklaşmaktır sonuna yazları sevmelerin aşkla komün kurmaktır ölüme karşı olgun ve doğal karşılamaktır bütün yanlışları yavaşladıkça hızla ayrıldım yalnız ve yanlış yaşadım yazları ama hep bildim ve düşündüm seni... insanlığım bu... kağan işçen... |