Büyükler oyun oynamaz derlerdi küçükken
çok da küçük değilken hani
ilk aşklar tahta sıralarda başlamışken


Zaman, ne kadar da mühimdi
sanki cihan harbine koşar gibiydi çocuklar
teneffüs saatleri


Ambalajları vardı okula en yakın dükkânların
buzlu dondurma, leblebi tozu, envai çeşit kandırmaca
leylaydı bir küçük ciklete şimdinin hanımı Mualla


Küçüktü herkes, büyük olmak için hayaller kurardı
açığa vurulmayacak ayıplar saklıydı kunduralarda
tak tak, vezir parmakları dedikleri zat muallim Behzat


İlk şiirini o sırada yazmıştı Necip
kimse görmemişti nazik Orhan’ın nemli gözlerini
sahilde inecek vardı, atlıkarınca misali motorsuzdu seferi


Büyüktü küçücük yüreklerin hayalleri, büyük olmayacak kadar
ilk beyitiyle o zaman küfrediyordu şapkasız Nuri
elinde bir bohça, bir de saçları uzunlar için tarak


Zaman ne kadar da mühimdi
bitti denilen yerde, hiç silinmeyecek hatıralar vardı
sarhoştu gün, şimdi; başı dönen bir ayyaştı


İstanbul’du nev-i münhasır, külüstür bir Tofaş
mezarlar bile dolmuştu yeni yüzyıl
bir vakit dudaklarına dokunacak güvercindi
deniz kenarında boş midye kabukları

-asit yapar, fazla yeme oğlum hemi!


Kelimeler namusluydu
heceler annenin görünmeyen mabedi
çilekeş Ayasofya’da okunan gizli bir ezan
deden görürde beddua etmesin derdi, aman da aman
sevgilerin rüyasını bozarken sahte bir ahd-ü peyman
kırışık aşklarına kurban etmişti büyükler, küçükleri


İlk şiirler kadar maviydi hatıralar
matbaalarda dizgiciydi usta parmaklar
kahve daha mı güzeldi
su daha berrak
yoksa yalan mıydı bizden öncekiler gibi yazılanlar


Yatağın altında saklı nineden kalma kül tablası
loş ışığı da giderse, kokulu bir kandil macerası
büyükler hiç oyun oynamaz derlerdi, hiç hem de
çok da küçük değildi hani o zaman küçükler de


Altını ıslatan bir çocuğun yüreği kadar olamadı büyüklük!


-tomeytos, piber, patlicaannnn

Macır Ali’nin kirli elleri bile daha temizdi
aşk denen yavşaklığa sarılanmış büyüklerden
çocukluğa gidecek mavi bir minibüs olmuştu şiirler
onlar büyük olduklarını dahi anlamadıklarından


Hala küçükleri kandırmaya devam ediyordu büyükler
utanmıyordu da hiçbiri
oyunun alasını oynuyordu kendileri
küçükleri koltuklara hapsedip
yüreklerini çekiştirip


-Vınn, tırında tırınnn…
kızım bak nasıl işkence çekiyor yüreğim!