durmadan tütüyor evrenin sokakları
is kokusu sızıyor kapı arkalarına
yırtılıyor kahırla çatlayan acının damarları
gözlerimde çocukluğumdan kalma üç beş anı
bir kırık uçurtma, sanki kanatsız kuş
bir de kimsesiz çocukların gece korkuları
kıvılcım kıvılcım düşüyor aklıma
ayan beyan

ah yaşam!
ne insanlar geçirdin daracık çemberinde
kimi ahtapot kollarında hazana yazgılı
hüznün tonlarını seriyor bulutlara
kimi bahara bir nefes kadar yakın
mutluluğun yedi rengi yüzlerinin doruğunda
ebedi sönmeyen bir gökkuşağı

sonrası yerinde olmayan güneş,
çatırdayan yeryüzü
insanları bin parçaya bölen dünya
h i ç b i r şey kadar anlamsız
yaşamda sona kalan öteleşmiş değerler
donduruyor kanımdaki korlanan közü

yaşam
gözlerde henüz çatlamamış bir tohum
nadasa bırakılmış sevdalar bulvarında
yaşam, aç bir bebeğin çığlığında
ezgilerin yanık tuzunda
titrek ellerinde yoksulluğun
ve dikenli tarlalarında memleketimin
sanki orkestra uyumunda
yayılıyor gözlerde çığlıklar
eşlik ediyor tufan tozlarına
orkestra şefi martılar

oysa yaşam…
yüreklerde coşkulu nehir
türküler kadar manidar,
gökyüzü mavi bir atlas
güneş sımsıcak, ufuklar sonsuz

hani nerde diyor, gece bakışlı çocuk
hayatın boynundan kayıp parmak uçlarına düşen
dudak kenarları tuz buz, gülüşleri kayıp
geceler korku çiziyor yüzünün tuvaline
umut, beton benizli gardiyan
uyuyor şehir…


15/1/ 2012/ N_Erol

şiirimi güne seçen değerli kurul üyelerine ve yorumlarıyla katkıda bulunan değerli şair arkadaşlara içtenlikle teşekkür ediyorum... Saygılarımla